Worstelingen van een kapelaan in coronatijd, geschreven door Kapelaan Zimmermann

De coronacrisis raakt alle facetten van onze maatschappij. Ook onze eigen geliefde Kerk. Ik moet toegeven dat de afgelopen dagen en weken ook mijn priesterschap tijdelijk in een crisis is beland. Ik denk dat ik het gevoel van heel wat gelovigen vertolk, als ik in deze tijd mijn hart laat spreken.

Gedurende de crisis zagen we dat de Kerk steeds verder werd uitgekleed. Het wijwater, waarvan we geloven dat het ons naar ziel en lichaam beschermt, verdween uit de vaten, we mochten de zaterdags- en zondagsmis niet meer publiek vieren en tot overmaat van ramp kwam er het bericht van onze bisschoppen bij dat alle Eucharistievieringen in het bijzijn van gelovigen werden verboden. Zelfs al staat de overheid 30 mensen bij een kerkelijke viering toe.

Ik heb overwogen om alle aansporingen in de wind te slaan en toch gewoon de deuren open te houden. Of om mijn kapelaans functie tijdelijk neer te leggen, omdat het mij met de beste wil van de wereld niet lukt om deze beslissing van onze bisschoppen te verdedigen. Toch heb ik daar uiteindelijk niet voor gekozen.Dit raakt me als priester diep. De gedachte om de kerkdeuren te moeten sluiten tijdens de heilige Mis verteert mij van binnen.

Wat dan wel? Na een paar dagen van intens gebed en heel wat gesprekken met goede vrienden, kom ik tot de conclusie dat ik zal gehoorzamen aan de bisschoppen. Ook al begrijp ik hun besluit niet, sta ik er niet achter. Ik zal volgen. De heilige Pater Pio werd het een tijdlang verboden om de Mis in het openbaar te vieren en zei dat doorleefde gehoorzaamheid uiteindelijk de meeste vruchten draagt. De bisschop vertegenwoordigt de persoon van de Hogepriester Jezus Christus. Vanuit dit gelovige besef volg ik wat de Kerk van mij vraagt.

Ben ik nu dan zonder hoop? Ben ik nu ineens een herder die zijn priestervuur voelt doven, omdat hij moet volgen in een beslissing waar hij ten diepste tegen is? Misschien voor een kort moment wel ja. Want ik voel dat deze beslissing werkt als een blusdeken op het liefdesvuur dat ik voel voor onze Kerk. Maar, hoewel het voor tijdelijk kan doven, zal het vuur nooit uitgaan. Als katholieken geloven wij in de Verrijzenis, in de overwinning van het leven dwars door lijden en dood heen.

Voor het eerst sinds de invasie van Napoleon in Rome is dit jaar geen publiek Pasen gevierd in de eeuwige stad. Maar hoewel ik God smeek en bid dat de kerkdeuren weer snel open mogen gaan, kan zelfs een gesloten deur het licht van Christus niet tegenhouden. De nacht loopt ten einde en de dag staat op het punt om aan te breken.